Soms is een stevige crisis het beste dat je kan overkomen.
Als ik geen burn-out had gekregen, dan was ik nu niet zo gelukkig geweest. Als ik vorig jaar geen onhandige gevoelens had gekregen voor een ander, dan was de relatie met mijn lief nu niet zo goed geweest.
Uiteraard gaat het niet om de crisis zelf, maar om wat je ermee doet.
Toen ik even niet meer wist of ik nog wel samen verder wilde, hadden mijn lief en ik ervoor kunnen kiezen de handdoek in de ring te gooien. In plaats daarvan kozen we voor maximaal investeren in onze relatie.
Toen ik thuis zat met een burn-out had ik kunnen kiezen voor herstellen langs de inmiddels bekende wegen, binnen mijn comfortzone. Ik koos voor maximaal investeren in mezelf.
Dat maximaal investeren is niet egoïstisch, dat doe je vanuit liefde. Voor de ander, voor de relatie, voor jezelf, voor het leven.
Dat doe je omdat je het waard bent. Punt. Die punt zet ik erachter om te benadrukken dat hier niks tegenin te brengen valt. Ik ben het waard. Jij bent het waard. Daar is geen mits of maar op van toepassing. Dat je het even weet.
Maximaal investeren betekent meestal niet: nog harder je best doen op dat waar je al mee bezig was. Als je iets anders wilt krijgen dan je tot nu toe kreeg, zul je iets anders moeten doen dan je tot nu toe deed.
Toen ik tijdens die eerste maanden van mijn burn-out bij de mij al bekende psychotherapeut zat, kreeg ik door: dit gaat me niet verder helpen. Niet alleen deze man niet, ook therapie niet. Dat kende ik nu wel. De eerdere periodes van therapie hadden me een hoop gebracht. Inzicht, begrip, mildheid, dat soort dingen. Maar op een gegeven moment ben je wel klaar met graven. Ik zat op de bodem van de put en wilde niet nog dieper gaan. Ik wilde omhoog. Die weg omhoog vond ik in het jaarprogramma van 365 Dagen Succesvol. Deze methodiek werkte voor mij. Niet omdat ‘ie makkelijk of comfortabel was. Maar ik had een punt bereikt waarop nog maar weinig makkelijk of comfortabel was, dus daardoor liet ik me niet tegenhouden. Ik had met mezelf afgesproken dat ik er alles uit zou halen wat er voor mij uit te halen viel en dat ik me niet zou laten afleiden door ‘lastige omstandigheden’.
Ik koos er voor maximaal te investeren. En daardoor werd ik sterker en gelukkiger dan ik ooit had gedacht te kunnen zijn.
Wat dan weer leidt tot nieuwe mogelijkheden. Ooit, toen leven nog iets moeizaams was, maakte ik de keuze dat ik geen kinderen wilde. Dat klopte toen helemaal. Ik kon me oprecht niet voorstellen dat ik het leven ooit zó leuk zou vinden, dat ik het aan een kind zou willen schenken. En toen kwam daar het jaar waarin ik ontdekte dat ik in staat was om oprecht van mezelf te houden, om me intens gelukkig te voelen. De zooi verdween, ik kwam steeds verder tevoorschijn, mijn hart werd zachter en ging open. En tijdens visualisaties kwam er af en toe een klein blond meisje voorbij huppelen… Ik besloot dat ze stond voor mijn innerlijk kind, waarvoor ik nog wat werk te verrichten had. In het jaar daarna kwam af en toe de gedachte omhoog dat ik het misschien ooit toch wel leuk zou vinden om eventueel wellicht toch een kindje te krijgen. Maar ja, dat was nogal een onhandige gedachte, want mijn lief en ik hadden afgesproken dat we niet aan kinderen zouden beginnen. Omdat ‘ie zo onhandig was, liet ik die gedachte steeds weer verdwijnen. Ik had er geen ruimte voor en durfde die ook niet te maken.
Dat gaat best een tijdje goed. Verlangens wegduwen. Met een beetje inzet is het zelfs een leven lang vol te houden. Tot er zo’n fijne crisis langs komt die alles open gooit. Toen ik vorig jaar in de relatietwijfel zat, had ik een afspraak gemaakt met een coach. Om even mijn gedachten te delen, de boel op een rijtje te krijgen. Ik vertelde hem dat ik af en toe toch begon te verlangen naar een kind. “Maar ik heb geen rammelende eierstokken of zo, hoor!”, verzekerde ik hem. De licht meewarige blik die ik kreeg besloot ik te negeren. We praatten en wandelden verder en hij stelde voor een oefening te doen, waarbij je vanuit verschillende perspectieven ervaart wat een vraag met je doet, wat het antwoord van je lichaam is. Toen hij de vraag stelde “Is een kindje welkom?” stroomde mijn hart vol liefde en riep alles in mijn lichaam Ja!
“Nou bedankt”, zei ik later tegen de coach “dat verlangen valt dus niet langer te ontkennen.”
Het viel ook niet langer voor me te houden. Wetend dat het tot een breuk zou kunnen leiden én wetend dat ik niet anders meer kon, deelde ik dit verlangen die avond met mijn lief. Ik heb zelden iets beters gedaan. En ik ben zelden zo ontroerd geweest. En nu zijn we samen bezig van dit verlangen werkelijkheid te maken.
Wat een crisis al niet voor je kan doen.