Een nieuw jaar, een nieuw thema! Met een thema kies ik waar het dit jaar voor mij over mag gaan, waar ik me op wil focussen. Ik heb gekozen voor ‘Voluit mijn plek innemen’. Ik wil hier écht mee aan de slag en ik vind het fijn om dat niet alleen te doen. Daarom ga ik het Toptraject volgen bij Jawi, wat mij betreft de beste coach aller tijden! (No pressure Jawi 😉) Tijdens dit jaartraject komen we tien keer bij elkaar, met een kleine groep. Met Jawi heb ik afgesproken dat ik na elke coachingsdag een blog voor hem schrijf waarin ik mijn ervaringen deel. Met deze blog leid ik die reeks in.
Lessen en verlangens
De afgelopen jaren ontwikkelde ik de gewoonte om eind december stil te staan bij wat het afgelopen jaar me bracht, en bij waar het komende jaar voor mij over mag gaan. Dit keer deed ik dat met lichte tegenzin. Want ik had graag gehad dat het afgelopen jaar me een kindje, of in ieder geval een zwangerschap had gebracht. Het jaar bracht me een miskraam en vervolgens zes inseminaties zonder resultaat. De afgelopen maand woog dit zwaar, en zorgde het voor een dip. Ik gaf me daar aan over. Soms werkt dat het beste. Ik trok me terug, deed weinig, en liet de boel even de boel. Heel actief stilstaan bij mijn groeiproces, bij de lessen en mijn verlangens, daar stond mijn hoofd niet naar. Ik deed niet meer dan het op de achtergrond laten sudderen, en er op de laatste dag van het jaar een half A4’tje over vol typen. Erg karig, voor mijn doen.
Terugblikken
Inmiddels ben ik alweer een paar weken uit de dip en ben ik er weer klaar voor om stil te staan bij waar ik naar toe wil. Dat betekent om te beginnen: terugblikken. Op het vlak ‘gezinsuitbreiding’ bracht 2018 me niet waar ik naar verlangde. Maar er was meer! Mijn lief en ik hadden een heerlijk jaar samen. En ook op het werkvlak ging het heel goed. Ik vond een baan bij Corus die helemaal past bij waar ik voor sta en bij waar ik goed in ben. Met Betekeniseconomie Drenthe werken we aan een mooiere wereld. En samen met andere ervaringsdeskundigen werk ik aan een boek over herstellen van burn-out. Daarnaast konden m’n lief en ik onze huurwoning – waar we al 8 jaar met veel plezier wonen – kopen. Indy en Cleo (onze katten) werden – na een maandenlange strijd, waarvan we vreesden dat er geen einde aan zou komen – dikke vriendinnen. Ik werkte enorm aan mijn conditie en aan het vertrouwen in mijn lichaam. En… en voor het grootste deel was het een heerlijk jaar!
Verandering die hard nodig is
Waar mag 2019 dan over gaan? Wat mist er? Waar verlang ik naar? Wat wringt er? Waar wil ik meer van? Deze vragen stelde ik mezelf de afgelopen tijd. Er heel hard over na denken, werkt voor mij niet. Maar doordat de vragen op de achtergrond aanwezig waren, kwamen er aandachtspunten omhoog. Punten waarmee ik dit jaar aan de slag wil. Ik voel een duidelijk verlangen dingen anders te doen, stappen te zetten, verder te groeien. Niet omdat ik mezelf nou zo belangrijk vind. Of omdat persoonlijke ontwikkeling een doel op zich is. Wel omdat ik er lekkerder door in mijn vel zit. En omdat ik door die ontwikkeling méér bij kan dragen, meer kan betekenen, voor anderen, voor de wereld, voor de verandering die zo hard nodig is.
Weg met de muur
En ja, ook omdat ik soms worstel met het oerverlangen dat in mij omhoog is gekomen. Ik wil graag zwanger worden, ik verlang naar een kindje, naar moeder worden, naar met mijn lief een gezin vormen. De afgelopen maanden zorgde de teleurstelling over het uitblijven van een zwangerschap ervoor dat oude patronen de kop op staken. Ik deed iets wat ik al een tijd niet meer had gedaan: ik stapte uit de verbinding met mezelf. Ik verschuilde me achter een muur. Want daar kon de teleurstelling me niet raken. Het jammere is alleen dat ook de positieve emoties niet door zo’n muur heendringen. Me verhéugen op een kindje krijgen, lukte daardoor ook niet meer. Dit oude patroon laat ik graag achter in 2018!
Me niet laten weerhouden
Veel van mijn oude patronen komen voort uit de basisovertuiging: ‘ik mag er niet zijn’. Onhandige basisovertuigingen hebben we allemaal. Bij de één zijn ze wat onhandiger en hardnekkiger dan bij de ander. Ik ontdekte een paar jaar geleden dat ik deze basisovertuiging heb, en sindsdien heb ik de invloed ervan al behoorlijk verminderd. Maar weg is en gaat ‘ie niet. Bij groei, nieuwe dingen doen, mezelf uitdagen, hoort ook dat oude gedragspatronen en onhandige overtuigingen weer van zich laten horen. Waar het om gaat is dat ik ze herken, weet dat ik er niet naar hoef te handelen, en me er niet door laat weerhouden.
Het maaiveld ontgroeien
Dat laatste lukte het afgelopen jaar niet helemaal. Die basisovertuiging zorgt er in mijn verschillende werkzaamheden voor dat ik niet écht mijn rol pak. Ook zie ik mezelf als onbelangrijker dan anderen, mijn werkzaamheden als minder belangrijk dan het werk van anderen. Het valt me steeds vaker op dat anderen meer waardering hebben voor wat ik doe, dan ik dat zelf heb. Dat voelt niet lekker. Ik kan en wil meer uit mezelf halen dan ik nu doe. Niet om ergens aan te voldoen. Maar omdat ik het mezelf gun. Ik wil mezelf niet langer klein houden. Dat ik dat doe, komt voort uit een overtuiging die ik ooit heb aangeleerd: ‘ik mag er niet zijn’. Een onzin-overtuiging. Ik ben er tenslotte al, dus waarom zou ik er niet mogen zijn? Het is een overtuiging die me tegenwerkt en ik kies liever voor een overtuiging die me verder helpt. Zoals ‘ik mag er zijn’. Of, misschien nog beter: ‘het is goed dat ik er ben’. Ik kies voor gedachten waardoor ik mezelf niet langer klein houd en terugtrek. Ik kies voor gedachten die me in beweging brengen, die ervoor zorgen dat ik stappen durf te zetten, mijn nek uit durf te steken, het maaiveld durf te ontgroeien.
Aan een half woord genoeg
Iets wat ik het afgelopen jaar miste was een ritme en het samen doen. De twee jaren daarvoor vond ik dit in het jaarprogramma van 365 dagen succesvol. We hadden elke maand een webinar en een seminar. En ik deelde veel met andere mensen, die op een zelfde manier aan hun ontwikkeling werkten. Mensen die daarvoor dezelfde taal gebruikten, waardoor we aan een half woord genoeg hadden. Dat ritme en dat delen, dat vond ik fijn. Het zorgde voor bewustzijn, verdieping en groei. Het afgelopen jaar had ik daar wat minder aandacht voor. Ik richtte me op het in de praktijk brengen van wat ik had geleerd. Het was een jaar van manifestatie.
Nieuwe paden bewandelen
Tijdens dit jaar merkte ik dat sommige gedragspatronen hardnekkig zijn. Gewoontes die ik in de eerste 36 jaar van mijn leven ontwikkelde, verdwijnen niet in een paar jaar. Daarvoor zijn ze te diep ingesleten. Het zijn de meest bewandelde paden in mijn hersenen. De afgelopen jaren begon ik met het aanleggen van nieuwe paden. Deze worden steeds duidelijker, maar zijn nog niet zo breed en open als de oude paden. Het lukt me steeds beter om de nieuwe paden te kiezen. Tegelijkertijd is het, zeker in nieuwe, spannende of emotionele situaties, makkelijker om de oude paden te bewandelen. Maar omdat die oude paden me niet brengen waar ik wil zijn, kies ik ervoor om dit jaar weer samen met anderen en in een coachingstraject hiermee aan de slag te gaan. Ritme en het samen doen, helpen om focus te houden en door te zetten. En wat lekker is: dat aan de slag gaan, doen we voor een groot deel in de buitenlucht. Jawi coacht namelijk bij voorkeur buiten, in de natuur. En dat buiten zijn, is iets wat ik in 2018 echt te weinig heb gedaan. Goede combinatie dus!
Voluit mijn plek innemen
Terug naar mijn thema: ‘voluit mijn plek innemen’. Dit is het overkoepelende idee of de onderliggende gedachte van alles waar ik mee bezig wil. Ik ga mijn plek innemen als moeder. Mijn plek innemen als manager of all bij Corus, als voorzitter bij Betekeniseconomie Drenthe, als schrijver en uitgever van ervaringsverhalen. En ook: nog meer mijn plek innemen als geliefde en als vriendin. Want ik mag er zijn. Helemaal. Met al mijn facetten. Al mijn rollen. Al mijn verlangens, twijfels, talenten en onhandigheden. Ik mag er zijn. Daarom neem ik mijn plek in. Voluit.