Een brief van het ziekenhuis: Geachte mevrouw Hamming, graag willen we binnen een maand van u weten of u de bewaartermijn van uw ingevroren embryo’s wilt verlengen. Goed, het staat er iets minder kort door de bocht, maar hier komt het op neer. Ik wist natuurlijk dat dit moment ging komen én ik had er nog niet op gerekend. Het lezen van de brief grijpt me bij de keel. Niet omdat ik twijfel aan het antwoord, wel omdat mijn beslissing dan definitief wordt.
We hebben besloten om te stoppen met het fertiliteitstraject. Een paar maanden geleden al. Het voelt als de enige juist beslissing en tegen mijn verwachtingen in was het niet moeilijk om deze knoop door te hakken. Het is genoeg geweest. Ik heb gedaan wat ik kon, wat ik aankan. Doorgaan met dit traject gaat ten koste van mezelf. Daarmee zou ik mezelf geweld aan doen. En dat wil ik niet.
Door de IVF-behandeling en de nasleep daarvan ben ik volledig afgeknapt op in de eerste plaats het gebruik van hormonen, maar in de tweede plaats ook op het hele ziekenhuisverhaal. Terugkijkend is dit een behoorlijke belasting geweest, en het idee van weer teruggaan in dat traject grijpt me nog veel erger bij de keel dan het lezen van die brief. Ik wil het niet meer, mijn grens is bereikt.
En dat is naast verdrietig, ook OK. Onze wens is niet vervuld, en daar zal ik in de nabije én verre toekomst nog de nodige tranen om laten stromen. We hebben gedaan wat we kunnen, en dit is de uitkomst. Het is verdrietig én het is OK. Mijn lief en ik hebben het goed samen, en ik geniet van mijn leven en van alle leuke dingen waar ik mee bezig ben. De kers op onze taart – ons kindje – gaat niet komen, maar het blijft wel een heerlijke taart. Daar genieten we van, en we kijken naar andere manieren om die taart verder te versieren. (Sorry als je nu zin in taart hebt gekregen, ik wist even geen betere beeldspraak 😉)
En natuurlijk is er ook verdriet. Dat is gek genoeg niet eens zozeer het verdriet om het niet komen van ons kindje, realiseerde ik me laatst. Er is een fijne systemische oefening waarbij je (letterlijk) buigt voor datgene wat je niet kunt veranderen. Bij het doen van deze oefening vroeg ik mezelf waar dat verdriet nou precies betrekking op heeft. En dat is vooral dat al onze inzet, aandacht, energie, tijd, liefde, verdriet, investeringen en offers, niet hebben geleid tot een kindje. Plat gezegd, al die moeite gedaan en dan geen resultaat. Soms is alles geven niet genoeg. Soms is groei(pijn) alles wat eruit te halen valt. Soms heb je te buigen voor dat wat je niet kunt veranderen.