Het is druk op mijn werk de laatste tijd. Veel nieuwe projecten, een behoorlijke lading werk voor de schrijvers. Veel verschillende dingen om in de gaten te houden voor mij. En nu we op afstand werken is het communiceren met elkaar ook anders. Waar je normaal gesproken met een blik, een grapje of een opmerking eventuele spanning, onduidelijkheid of misverstand uit de lucht hebt, kan dit nu uren door sudderen. Ik vind drukte prima. Zeker nu is het fijn dat het bedrijf goed draait, dat er omzet is en dus zekerheid. Ik vind het ook volkomen terecht dat al die klanten naar ons komen (en niet naar de concurrent) 😊 En dat in al die drukte én met die afstand de communicatie soms wat stroever loopt vind ik helemaal begrijpelijk en ok.
Een flippend brein
En…. en ik heb er last van. Niet eens persé van hoe het nu is. Want rationeel gezien is dat best ok. Ik heb last van waar het me aan herinnert. En dat is de periode voor mijn burn-out. Stapels werk, niet direct de capaciteit, niet altijd soepele communicatie…. Toen, in tegenstelling tot nu, kwam het werk wél op mijn bordje, om te doen of te verdelen. En omdat ik toen nog niet de lessen uit mijn burn-out had geleerd, nam ik alles op me en verpletterde ik mezelf. Da’s nu toch echt anders. Mijn hoofd weet dat. Maar mijn lijf lijkt nog niet overtuigd te zijn. Nee, mijn lijf roept: gevaar!!! Ik heb fysieke stressreacties en zit geregeld te huilen. Een flippend brein noemen we dat bij het Toptraject. Door een situatie in het nu wordt er een oud pijnpunt getriggerd. Je brein reageert daarop alsof je nog in die oude situatie zit. Ik heb de tools om mijn brein te ‘ontflippen’. Het zou alleen wel fijn zijn als het niet steeds in een flip schiet 😊
Eva en de appel
Mijn lichamelijke reactie doet me denken aan een trauma en hoe ik daarop reageer. Als klein kind ben ik bijna gestikt (in een appel… dat bedenk je toch niet!… echt té toepasselijk als je Eva heet!). Dit heeft ertoe geleid dat ik (nog steeds) een paniekreactie krijg als ik het zelf benauwd heb (bv als ik me verslik of me dreig te verslikken, of als ik een zware verkoudheid heb waarbij ik veel slijm ophoest), maar ook als ik een ander het benauwd hoor hebben. Bij een potentieel luchtgebrek reageert mijn lichaam met ‘GEVAAR!’. Ook als dat potentiële luchtgebrek bij een ander zit. Helemaal niet logisch natuurlijk, dat ik daar zo op reageer, want aan andermans benauwdheid ga ik niet dood (excuse my bluntness). Toch maakt mijn lichaam dat onderscheid niet. (Voor degenen die nu tips willen gaan geven: EMDR heb ik al gehad, en ik overweeg nog TRE of hypnose.)
Mijn burn-out als trauma
Mijn huidige fysieke reacties doen me hieraan denken. Het is niet logisch om ‘gevaar’ te roepen, maar mijn lichaam houdt er andere ideeën op na. Kijk, ik ben het best met mijn lijf eens dat de situatie niet optimaal is. Dat het extra belangrijk is dat ik goed voor mezelf zorg en naar mezelf luister. Prima, point taken. Maar ik ervaar geen ‘gevaar’. Ik ben niet bang voor herhaling van mijn burn-out. Die herhaling dreigt ook in de verste verten niet. En toch wordt er nu dus iets getriggerd. Het is net als bij dat trauma. Ik heb mijn burn-out en de periode daarvoor nooit op die manier bekeken, maar nu ik deze link heb gelegd voelt het wel heel kloppend. Mijn burn-out als trauma. Er op die manier naar kijken, maakt mijn huidige emotionele en stressreacties ook veel begrijpelijker.
Het is wat het is
Mijn lichaam nodigt me momenteel uit voor een next level en een laagje dieper, voor het opdoen van nieuwe inzichten. Het is een uitnodiging mezelf nog wat beter te leren kennen, zodat ik nog meer naar mijn kern kan gaan leven. Da’s de ‘persoonlijke-ontwikkeling-benadering’ 😊 En die zal ik er ook op loslaten, omdat ik weet dat ik me daar weer beter door ga voelen. Tegelijkertijd is er ook gewoon niks aan, dit ‘gedoe’. Ik was oprecht in de veronderstelling dat mijn burn-out geen pijnpunt meer was. Dat ik wél alle positieve lessen die ik erdoor leerde nu bij me draag, en dat ik níét nog de bijbehorende angst in me heb. Blijkbaar was ik iets te optimistisch. En misschien ook wel naïef. De impact lijkt in ieder geval dieper te zitten dan verwacht. En dat is ok. Het is wat het is. Dit zit er, dit litteken. Het zal vervagen in de loop der tijd, maar weggaan zal het niet. Het hoort bij me, als reminder. Het is onderdeel van me en dat is ok. Het gaat niet weg én hoeft niet weg. Want het is ook wat mij mij maakt. En heel eerlijk gezegd vind ik mij tegenwoordig best heel leuk 😊
