Toen we een tijdje geleden weer in het ziekenhuis waren voor een nieuwe poging, zei de arts dat we bij de volgende keer (als die er komt) een afspraak moeten maken voor een evaluatiegesprek. Om te bespreken hoe we verder willen. En hoelang we door willen gaan. Die opmerking zette in mijn hoofd de boel even op stelten.
Als het deze en de volgende keer niet lukt, dan zouden we 6 inseminaties zonder resultaat achter de rug hebben. Veel? Misschien. Blijkbaar genoeg om geëvalueerd te moeten worden.
Mijn lief grapte na de opmerking over hoe lang we door willen gaan, ‘tot het bittere einde’. En op een iets minder zwartgallige manier ben ik dat met hem eens. Waarom stoppen?
Ik heb een paar maanden geleden ook al eens de vraag gehad of ik nadacht over hoe erg het zou zijn als het niet lukt. En nee, dat doe ik dus niet. Want waarom zou het niet lukken?
De zwemmertjes van mijn lief doen het niet meer, maar bij mij is alles in orde. Ik ben gezond en de boel functioneert goed. Ik heb geen reden om aan te nemen dat het niet gaat lukken. Of om ervan uit te gaan dat we andere methodes dan inseminatie moeten gaan toepassen.
En hoe lang we door willen gaan…. Als je het op de natuurlijke manier probeert dan zeg je toch ook niet na een half jaar: laten we er maar mee stoppen. Je gaat na een half jaar waarschijnlijk nog niet eens naar een dokter. Want het is helemaal niet zo gek dat het nog niet gelukt is. Het heeft nou eenmaal tijd nodig.
Maar zo’n opmerking van een arts gaat dan toch tussen m’n oren zitten. Want ja, hoe gaan we verder? Natuurlijk vind ik het fijn om – als die 6e poging zonder resultaat er komt – me wat verder na te laten kijken. Om even te checken of inderdaad (nog) alles goed is. Maar als daar niks uit komt, wat dan? Toch IVF? IVF lijkt me heel ingrijpend. Eigenlijk wil ik dat niet. Maar ik wil wel heel graag een kindje. Heb ik daar dan IVF voor over? Iets in mij wil iemand zijn die het er niet voor over heeft, want dat bespaart me een zwaar traject. Maar de realiteit is dat ik het er wel voor over zou hebben. Want die kinderwens is heel sterk. En wat als het ook met IVF niet lukt??
Ik wil hier helemaal niet over nadenken, omdat het volgens mij niet nodig is, maar misschien ben ik dan wel naïef, hou ik mezelf voor de gek. Misschien ‘hoor’ je hier wel over na te denken. Misschien klopt het niet dat ik dat tot nu toe niet heb gedaan. Misschien….
In mijn hoofd ging het een halve dag lang alle kanten op. Tot ik mijn gedachten eens hardop uit ging spreken tegen een vriendin en ik er al pratend opeens helemaal uit kwam: ik ben mezelf gek aan het maken.
Het maakt niet uit wat hoort. En er is helemaal geen reden voor doemgedachtes. Ik doe dit op mijn manier. En mijn manier is: erop vertrouwen dat ons kindje er komt. Zolang er geen reden is om na te denken over IVF, of over hoe het is als het niet lukt, doe ik dat niet. I’ll cross that bridge when we get there. Voor die tijd kan ik van alles gaan verzinnen, maar echt weten hoe het is en hoe ik reageer, weet ik toch pas als het zover is. Er nu mee bezig gaan vind ik zonde van mijn energie. En van mijn goede humeur 😊 Prima dat anderen er anders mee omgaan, en er wellicht wat van vinden dat ik het op deze manier doe. Het maakt niet uit. Dit is mijn pad om te bewandelen.
Waar ik wel heel blij mee ben is dat mijn lief er hetzelfde in staat. Ook hij laat zich niet gek maken. Ook hij vertrouwt erop dat het gewoon gaat lukken. Ook hij loopt niet op de zaken vooruit. Fijn dat we daarin hetzelfde staan. En dat hij de rust hierin bewaart als ik me even gek laat maken. Samen komen we er wel. Samen worden we drie. Ik kijk er al naar uit.
