Het is alweer vijf maanden geleden dat de terugplaatsing, na de IVF-poging, niet succesvol bleek. Dus vragen mensen om mij heen zich af of ik het binnenkort weer ga proberen. Mijn antwoord is: nee, dat ga ik niet. Ik ben er even klaar mee.
Verlangen naar een normaal leven
Die IVF-poging heeft er – zoals ik al eerder schreef – behoorlijk ingehakt. Ik voel me nu eindelijk weer mezelf. Ik heb weer energie, heb zin om nieuwe dingen te ondernemen, heb geen lichamelijke klachten meer. Nou ja, één week per maand merk ik dat nog niet alles terug is naar het oude. Maar ik heb wel weer mijn ‘normale’ leven opgepakt. Naarmate ik me weer meer mezelf ging voelen, werd me ook duidelijk hoe groot het contrast was met de ‘IVF-periode’. Het verlangen naar weer ‘normaal’ mijn leven leiden, zonder emotionele rollercoasters en lichamelijke perikelen, is groot. Zo groot, dat het mijn verlangen naar een kindje overschreeuwt. En dat is ok. Het is wat het is en ik ga niks forceren. Ik ben de rust aan het hervinden, in mezelf en in mijn leven. En ergens in de komende tijd zal ik gaan ervaren of ik het fertiliteitstraject weer op wil pakken.
Me weer mezelf voelen
Afgelopen januari kwam ik erachter dat ik een beetje naïef was geweest. Toen de zwangerschapstest negatief bleek dacht ik: jammer, máár ik kan nu wel van de hormonen af en dus ga ik me weer mezelf voelen! De opluchting die ik hierom voelde, was haast sterker dan de teleurstelling om de negatieve test. Want jee, wat hadden die hormonen een impact. Ik was niet meer mezelf, was uit balans en wist niet meer wat ik ermee aan moest. Maar goed, ik had me erop ingesteld dat ik tijdens de IVF van het padje kon raken door de hormonen 😉 De hormonen hielden nu op, dus ik werd weer mezelf! Ja, uiteindelijk wel weer ja….. Maar dat bleek wel de nodige maanden nodig te hebben. En daar had ik me níét op ingesteld. Toen ik ontdekte dat het nog maanden (tot wel een half jaar) kon duren voor mijn hormoonhuishouding weer genormaliseerd was, knapte er iets. De IVF-tijd was ik met het nodige optimisme doorgekomen, maar daarna was het op. Het enige waar ik nog naar verlangde was me weer ‘normaal’, weer mezelf voelen. Het vooruitzicht dat dat nog maanden kon duurde werd me even te veel.
Rommelen met je hormonen
Als je het niet hebt meegemaakt is het bijna niet uit te leggen. Geef me stress, verdriet, teleurstellingen, trauma’s desnoods, dat is ok. Daar kan ik wat mee. Daarbij gebeurt er iets in mij wat ik begrijp of kan onderzoeken en leren begrijpen, ik kan ermee leren omgaan, er aan werken. Het zijn dingen die uit mij komen, of waar ik op reageer vanuit hoe ik in elkaar zit. Het is niet leuk, niet makkelijk, en natuurlijk heb ik het liever niet. Maar echt, ik heb het 1000 keer liever dan het overhoop gooien van mijn hormoonhuishouding. Ik zou geloof ik liever mijn burn-out dunnetjes over doen dan weer aan de hormonen gaan. Rommelen met je hormonen, het fuckt met je hoofd. Je reageert op manieren die niet bij je passen. Je denkt en voelt dingen die niet van jou zijn. Je herkent jezelf niet meer. Het is ongrijpbaar en verwarrend en frustrerend.
Jezelf weer herkennen
Dus, daar was ik na bijna 2 maanden hormoongebruik wel klaar mee. En toen bleek dat het nog wel even zou duren. Ik heb er een behoorlijke dip door gehad. Het was een dubbele frustratie: de hormonale verwarring én het voortduren ervan. Vorige maand, na 4 maanden dus, merkte ik voor het eerst dat ik me het grootste deel van de tijd weer mezelf voelde. Wat. Een. Opluchting. Echt, het is zó bevrijdend om jezelf weer te herkennen. Ik heb ook grotendeels mijn energie weer terug én ik heb weer zin om nieuwe dingen op te pakken. Je hebt het vast wel voorbij zien komen op de socials 😊 Ik ben buitencoach i.o. en laat me opleiden voor systemisch werk (zodra Corona dat weer toelaat). En jeetje, wat word ik hier blij van. Ook zit er éindelijk weer schot in mijn boek. Tjonge jonge wat is dat lekker. Ik zit vol plannen én ik onderneem daadwerkelijk actie. Ik heb een doel, dus ook richting, en ik weet welke stappen ik te zetten heb om daar te komen. Soms wil ik teveel tegelijk en is het allemaal wat lastig te combineren, maar boven alles voel ik mijn energie en enthousiasme weer stromen.
Wellicht genoeg geweest
En dat wil ik graag zo houden. Ik heb eindelijk het gevoel dat ik weer míjn leven aan het leven ben. Niet alleen de afgelopen hormonale maanden werd mijn leven beheerst door ons fertiliteitstraject, dat is al zo sinds we er in september 2017 mee begonnen. De afgelopen 2,5 jaar hebben gedraaid om onze kinderwens. Het heeft ons, en vooral mijn leven bepaald. Ik was bezig met mijn leven zo inrichten dat mijn vruchtbaarheid zo optimaal mogelijk zou zijn en met meerdere keren per maand op en neer rijden naar het ziekenhuis voor echo’s en inseminaties, of voor onderzoeken en gesprekken. Of ik was bezig met mezelf weer op de been te krijgen als het me emotioneel teveel was geworden. Als ik nog geen burn-out had gehad dan heb ik ‘m ergens in de afgelopen jaren wel gekregen. Op de voor- of achtergrond bepaalde het fertiliteitstraject mijn leven. Of – zoe voelde het soms ook – nam het mijn leven over. En natuurlijk was dat voor een goed doel!! Ik wil met dit verhaal niet zeggen dat ik er spijt van heb. Absoluut niet zelfs. Voor zo’n groot verlangen verleg je je grenzen en doe je wat je kunt. Dat heb ik gedaan en dat was goed. Het enige wat ik wil zeggen is dat het nu wellicht wel genoeg is geweest.
Een verlangen verwezenlijken
De weerstand die ik nog voel op het IVF-traject is groot. Te groot om nu weloverwogen beslissingen te nemen. Mijn gevoel is nog ‘gekleurd’ door de ervaringen die nog maar zo kort achter me liggen. De komende maanden zal dat vast afzakken, zal de weerstand afnemen. Dan kan ik makkelijker vanuit rust en vanuit balans gaan voelen wat ik wil. Hoe groot het verlangen naar een kindje is en wat ik er nog voor over heb om te proberen dat verlangen te verwezenlijken. En of het verlangen naar weer een normaal leven leiden, zonder rollercoasters en verwarring, weer míjn leven leiden, waarin ik verder bouw aan al mijn fijne nieuwe plannen, wellicht groter is. Aan een IVF-traject begin ik zeker weten niet meer. Maar we hebben nog 3 embryo’s ‘in de vriezer’. De beslissing die ik te nemen heb is of ik die nog terug laat plaatsen.
Een niet te onderschatten knoop
Ik geef het de tijd. Want dat verdient het. Het is geen kleine knoop om door te hakken. En het is er een waar ik het de rest van mijn leven mee te doen heb. Niet iets om te overhaasten dus, en niet iets om te onderschatten. Al lijkt me dat soms wel makkelijker: beslissing nemen, en doorgaan. Maar dan doe ik het tekort. Welke keuze ik ook maak, ik zal voor mijn gevoel iets opgeven. Daar mag ik om huilen, daar mag ik om rouwen. Herinner me daar af en toe maar aan. Als ik weer eens liever doorren, liever voorbij ga aan de impact die het heeft, liever al die emoties niet voel. Ze horen erbij. Ze mogen er zijn. Herinner me daar maar aan. Dat maakt het doorhakken wellicht wat zachter.
