Het is weer die week, die van de premenstruele klachten. Sinds de IVF behandeling in december is mijn hormoonhuishouding uit balans. Het gaat gelukkig al een stuk beter dan begin dit jaar. Alleen in die week voorafgaand aan mijn menstruatie ligt de boel nog aardig overhoop. In het kort: ik ben enórm moe en heb stevige stemmingswisselingen. Dusdanig dat ‘normaal’ functioneren, alles blijven doen wat er in mijn agenda staat, er niet meer in zit.
En daar vind ik wat van. Ik vind het stom en irritant dat dat nou nog steeds zo is. Ik wil me niet zo voelen! Zo beperkt en ellendig. Zo niet mezelf. Ik ben in strijd met wat er is, met deze realiteit. En da’s natuurlijk helemaal niet handig 😊
Zeker omdat deze realiteit nog best even kan duren. Andere vrouwen met deze ervaring vertelden me dat ze hier tijden mee gelopen hebben. En dat ze er van alles aan hebben geprobeerd te doen, maar niks echt heeft geholpen. Dat wil niet zeggen dat dat bij mij ook zo zal zijn, maar dat de mogelijkheid bestaat vond ik even niet zo opbeurend.
Dat de mogelijkheid bestaat om er iets aan te dóén, realiseerde ik me deze week pas! Ik was me lekker ellendig aan het voelen, met het idee dat ik niet veel meer kon doen dan wachten tot mijn hormoonhuishouding weer in balans is. Tot iemand me vertelde dat ze na haar zwangerschappen vergelijkbare klachten had en dat homeopathie haar toen enorm heeft geholpen. Het was alsof er een lamp aansprong: ik hoef niet lijdzaam af te wachten! Ik kan ook actie ondernemen! Soms word je blind voor de meest voor de hand liggende dingen….
Ik ben de verschillende opties voor mezelf gaan onderzoeken en kwam erop uit dat homeopathie nu voelt als de beste stap. Volgende week heb ik een afspraak. Fijn! Ik begrijp dat het geen garantie op succes is, maar ik zet in ieder geval weer een stap, ik onderneem actie en het zou me zomaar eens wél kunnen helpen.
En ik realiseer me dat ik meer stappen te zetten heb. Ik heb deze strijd te staken. Want met al dat vechten vergroot ik mijn ongemak. Doordat ik heel hard wil dat het er niet is, en het er dús niet mag zijn, geef ik het niet de ruimte en aandacht die het nodig heeft. Wat ik nodig heb is een lege (of zo leeg mogelijke) agenda, met dus veel ruimte voor rust en voor dingen doen waar ik me beter door ga voelen. In bad zitten, op de bank hangen en netflixen, het bos ingaan. Wat ik op dat moment maar nodig heb. En door (naast m’n werk) niks te plannen, voorkom ik dat ik afspraken moet afzeggen en bespaar ik mezelf de interne strijd die daaraan vooraf kan gaan. Wel zo relaxed.
Dus wat mij betreft wordt dit de laatste blog over mijn hormoonhuishouding 😊 Ik beloof niks! Maar ik vind het wel een goed idee. Dat dit gewoon iets wordt wat erbij hoort, dat het is wat het is en dat ik me daaraan overgeef. Ik staak de strijd. Zo, dat voelt nu al beter.
