Ik had de laatste maanden niet zo’n zin om te schrijven, had ook niet veel nieuws te melden. Want nee, ik zat nog steeds niet zo lekker in m’n vel. En ja, nog steeds door hetzelfde. Nee, ik was er nog niet uit hoe ik dit kan veranderen. Ja, ik probeerde wel van alles. Nee, ik zorgde nog niet optimaal voor mezelf. Ja, ik had vaker gehoord dat ik het los moest laten. Nee, ik had geen idee hoe ik dat zou moeten doen. En tot slot, ja, ik wist dat ik mezelf herhaalde. Dus nee, ik vertelde er liever niet weer over.
Nou ja, zoiets dan. Weer een blog schrijven over wat het met je doet als een zwangerschap op zich laat wachten, daar had ik dus niet zo’n zin in. Dus ik bleef wat stiller. Maar inmiddels zijn mijn stemming en energie weer bovengemiddeld goed! En dat brengt weer zin in schrijven, in vertellen en delen met zich mee. Daar gaat ‘ie dan 😊
Vorig jaar december, na negatieve zwangerschapstest nummer 6, stortten mijn stemming en energie enigszins in. Er volgde een half jaar waarin ik het gevoel had dat ik een kist vol gereedschappen, vaardigheden, hulpmiddelen en oefeningen tot mijn beschikking had, maar geen idee had wat ik ermee moest. Ik stond met een wazige blik naar die kist te staren en wist niet wat ik ermee kon. Het lukte me niet om alles wat ik wist en had geleerd te koppelen aan deze nieuwe situatie. Er volgden maanden met vallen en opstaan en voor mijn gevoel weinig houvast.
Terugkijkend kan ik vertellen wat me heeft geholpen. Het begon met meer rust in bouwen. Ik had schromelijk onderschat wat zo’n fertiliteitsproces met je doet, hoeveel energie het kost, wat het mentaal en emotioneel van je vraagt. Dus daar ging ik alsnog ruimte voor maken. Ik ging minder uren werken, schrapte andere activiteiten. Heel goed bedacht, alleen schortte het aanvankelijk een beetje in de uitvoering. Want de tijd die ik vrij maakte ging ik net zo hard weer vullen met andere bezigheden. Dat was vluchtgedrag. Zolang ik bezig bleef hoefde ik niet stil te staan bij wat ik voelde. Maar goed, dat is natuurlijk niet vol te houden. Althans, voor mij niet (gelukkig). Mijn emoties wilden aandacht en omdat ik ze dat niet gaf, kwamen ze het opeisen. Dus zat ik om de haverklap te huilen, zonder duidelijke aanleiding. Dat was genoeg om nu écht voor rust en ruimte te zorgen. Ik ging mijn emoties niet langer uit de weg, liet ze er zijn, huilde uit. Dat luchtte geleidelijk aan op.
Wat daarnaast nodig was, was stoppen met vechten. Ik voelde me rot en wist niet hoe ik dat kon oplossen. Met dat niet weten was ik in gevecht. Ik wilde een stappenplan! Dit is er aan de hand, en als ik dan zus en zo doe, dan komt alles goed. Zoiets. Maar ja, zo werkt dit niet. Ik kon pas ontspannen toen ik accepteerde dat ik me rot voelde, dat ik niet wist wat ik daarmee aan moest en dat dat nu even de situatie was.
Wat me enorm veel bracht en brengt, is het Toptraject. Het is heel fijn om dit coachingstraject te volgen. Vooral omdat het een laagje dieper gaat dan alles wat ik hiervoor heb gedaan. En dat laagje dieper is precies wat ik nodig heb. Want dit proces, en de teleurstelling, het verdriet en de onzekerheid die daarbij komen kijken, speelt zich op een diepere laag in mij af. Dit verlangen gaat veel dieper dan wat ik tot nu toe kende. En dus is dat de laag waarop ik werk te doen heb.
Dus rust en ruimte creëren, mijn emoties doorvoelen en actief aan mezelf blijven werken, zorgden ervoor dat ik weer uit de dip kwam. De vakantie naar Griekenland gaf het laatste zetje in de goede richting. Kort daarna was het alsof er een knop om ging: ik voelde me weer lichter, vrolijker en had meer energie. Wat absoluut ook heeft bijgedragen hieraan is dat ik een fantastische man naast me heb die er altijd voor me is, dat ik lieve en begripvolle mensen om me heen heb, dat ik werk doe waar ik blij van word, en – last but not least – dat ik in de afgelopen jaren een stevige basis in mezelf heb weten te creëren die ervoor zorgt dat ik soms wel een tijdje doorbuig, maar niet breek.