Het is de week van de vruchtbaarheid. Tijdens deze week wordt stil gestaan bij de impact van vruchtbaarheidsproblemen op de verschillende aspecten van je leven. Ook wordt deze week aangegrepen om meer bekendheid te geven aan moeilijk zwanger worden en ongewenste kinderloosheid. Om zo het taboe dat hier vaak nog op rust te verkleinen en het onderwerp beter bespreekbaar te maken.
Een goeie zaak, vind ik! Er wordt nog zo weinig over gepraat. Schaamte, bang voor vervelende reacties of gevolgen. Het zorgt ervoor dat er weinig gedeeld wordt. Dat zorgt vaak voor gedoe, voor vragen moeten ontwijken, of doen alsof opmerkingen je niet raken, en voor je alleen voelen. En dat komt bovenop wat zo’n traject toch al met zich meebrengt.
Want als iets waar je zo naar verlangt, niet lukt, dan staat je wereld op z’n kop. De emotionele belasting is groot. Het slokt je tijd en energie op. En het neemt je leven in beslag.
Dit ga je aan, want het verlangen is zo groot. En ondertussen vreet het, gemerkt of ongemerkt, wel aan je.
Steun uit je omgeving is dan juist zo belangrijk. Of dat nou is om je aan te moedigen of af te remmen, om je tranen te delen of je aan het lachen te maken, om stil te luisteren of mee te denken.
Ik raad de wensmama’s die ik begeleid daarom aan om tenminste enkele mensen in hun omgeving te vertellen over hun kinderwenstraject. En ik wil vanaf deze plek de omgeving aanraden om deze wensmama’s vooral veel ruimte, luisterende oren, steunende armen en liefdevolle ogen te geven. Want dat is zó nodig.
