De test zegt Nee.
Niet zwanger.
Echt niet?
Mijn borsten lijken het daar niet mee eens te zijn….
Het is een vroege test.
Misschien klopt de uitslag niet?
Nee, dat is niet handig.
Geen valse hoop gaan kweken.
Ongesteld.
Echt niet zwanger dus.
Geeft niet.
Maakt niet uit.
Volgende maand beter.
De kans dat het weer in 1 keer raak zou zijn
was natuurlijk ook maar klein.
Dat werd laatst tegen me gezegd.
Goed bedoeld.
En ik vond het onzin.
De kans dat het raak is
is elke keer even groot.
Of klein.
Of het nou de 1e of de 10e poging is.
Ik vond het onzin.
En nu denk ik het zelf ook.
Maar het geeft niet.
Volgende keer beter.
Ons kindje komt er.
Dat voel ik aan alles.
En wat ik óok voel….
Mat. Geen zin.
Tranen die te diep zitten
om te stromen.
Hoofdpijn. Moe.
Het zal de warmte zijn.
Wat te druk gemaakt misschien.
Verder is het ok.
Heus.
Het maakt niet uit.
En misschien ook wel.
Wat als het lang duurt voor het lukt?
Wat als het lukt? Gaat het dan goed?
Ik weet niet welke van de 2 ik spannender vind.
Het wachten tot het lukt.
Of het lukken.
Soms schuurt het een paar dagen.
De angst tegen mijn vertrouwen.
En als onderwerp is het op de achtergrond
steeds aanwezig.
Dat mag.
We zijn ook met iets groots bezig.
Iets wat ons leven zal veranderen.
Het is ok dat dat me bezig houdt.
Het geeft niet dat het deze keer niet gelukt is.
En het geeft niet ik daar van baal.
Het geeft ook niet dat ik soms bang ben.
Voor langdurige onzekerheid.
Voor herhaling van verdriet.
Dus ik sla in gedachten
een arm om mezelf heen
en laat het er zijn.
Ik ga er naar toe
en geef het mijn aandacht.
En ik fluister tegen mezelf:
het komt goed.
