Een blog over mijn leerervaring tijdens de vervolgopleiding Systemisch Werk bij Jerphaas
Claim je verhaal. De woorden van de trainer blijven naklinken in mijn hoofd. Claim je verhaal, dat is precies wat ik te doen heb, én wat ik zo lastig vind. Want mijn verhaal veroorzaakt ongemak bij de ander. Er écht een gesprek over voeren kan maar met enkelen, de meesten vallen stil en haken af. En dat ongemak bij de ander, dat wil ik vermijden. Want mijn reactie erop is een gevoel van afwijzing, het gevoel dat dit stuk van mij er niet mag zijn. Ik weet dat de ander dit niet zo bedoelt, en toch maakt het me boos en verdrietig. Een mooi thema om deze dagen mee te werken dus. Want de ander verander ik niet, maar ik kan wel onderzoeken waar mijn invloed zit.
En die begint bij mezelf echt laten zien. Want soms zeg ik wel met woorden ‘ik heb het moeilijk’, ‘dit is zwaar’ of ‘ik voel me eenzaam’, maar mijn lichaamstaal zegt wat anders. Mijn lichaam zegt ‘maak je om mij geen zorgen, ik red me wel’. Het is een bekend thema voor me, dat je aan mijn buitenkant niet kunt zien wat er van binnen allemaal gebeurt. Dit kan handig zijn, en het heeft in het verleden een belangrijke functie gehad, maar inmiddels dient het me niet meer. De afgelopen jaren heb ik hier al wel stappen in gezet, maar tijdens de trainingsdagen wordt duidelijk dat ik ook nog wat te doen heb.
Maar laten zien, het écht laten zien als het niet goed gaat, voelt heel groot en eng. Wánt: het ongemak bij de ander en de mogelijke afwijzing. En wat hierbij ook van zich laat horen is mijn stevig gewortelde overtuiging dat ik niet mijn ruimte in mag nemen en dat ik de ander niet tot last mag zijn. Tegelijkertijd voel ik dat ik klaar ben met me hierdoor laten tegenhouden. Ik ben klaar met de rem erop, met een deel verbergen, met niet volledig mijn plek pakken. Want daar gaat het over, echt en volledig mijn plek innemen, met alles wat daarbij hoort. No more playing small.
Daarom ga ik het aan, helemaal. En tijdens deze opleiding doen we een oefening die hiervoor een prachtige gelegenheid geeft. Ik stap in de opstelling en stel me open voor de pijn, de rauwheid, het verdriet. Ik néém dit stuk, deze leerervaring, helemaal. Ik ga het aan en er doorheen, op een zachte en liefdevolle manier, omdat ik niet vast wil blijven lopen op dit thema. Het huilen tot ik leeg ben, de misselijk makende emoties en de dichtgeschroefde keel die ik ervaar, neem ik dus ook. Niet omdat het fijn en makkelijk is. Maar jeetje, wel omdat het opruimt, lucht geeft, heelt en verzacht. En omdat het inzicht over ‘hoe dan wel’ hierdoor kan gaan landen.
Ja, het is voor mij belangrijk dat ik niet alleen kan praten over kinderloosheid, fertiliteitstrajecten, rouw en wat dit alles met mij doet; maar dat er ook open en met aandacht naar me wordt geluisterd. En net zo ja: voor de ander kan dit aanvoelen als veel te groot en zwaar en als iets waarbij elke reactie tekortschiet. Dus wat ik te doen heb is niet alleen mezelf bij de hand nemen als ik me laat horen, maar ook de ander. De ander laten voelen dat het ongemak en niet-weten er ook helemaal mag zijn. En laten voelen dat mijn behoefte is dat er naar me wordt geluisterd, dat er niks gefikst hoeft te worden, dat ik er enkel naar verlang dat de ander er met aandacht voor me is. Dat woorden niet nodig zijn, en liefdevolle ogen goud waard zijn. Ik mag de ander uitnodigen om samen het ongemak aan te gaan.
En lieve lezer, ik vind dit ZO spannend. Bij de gedachte aan het uiting geven aan en het verbinding zoeken op dit verhaal, op dit deel van mij, voel ik de spanning in mijn armen en borst. De oude bekende stemmetjes komen in actie en manen tot zwijgen. Maar ik ben klaar met zwijgen, en de spanning kan ik omarmen. Het is tijd dat ik mezelf er helemaal laat zijn en daarbij de ander volledig toelaat. Vanuit liefde claim ik mijn verhaal.
