Ik zou zo graag
Gezien
Door alle ongemak
En tranen
Gezien
Met al mijn delen
En dat alles
Er mag zijn
Wil jij kijken
In mijn ogen
Me zien
Met alles wat er is?
Wil jij kijken
Naar mijn tranen
Ze laten stromen
En er zijn?
Je hoeft geen woorden
Hoeft niks zinnigs
Je hoeft niet sterk
Het hoeft niet fijn
Mag jouw ongemak
Er zijn
En jij daarmee
Zijn bij mij?
Mag het stil
Geen mooi verhaal
Mag het rauw
Mag er pijn?
Laten wij samen
Dit ongemak dragen
In elkaars ogen
Zijn met wat is
Laten we samen
Met harten geopend
Onze blikken verzachten
Zien wat er is
Lieve Eva
Ik ken de achtergrond van dit prachtige gedicht. En tegelijkertijd is het universeel. Verdriet en pijn van de ander dat is moeilijk om te zien, we willen het beter maken herstellen zeggen dat het goed komt. En ik weet dat dat niet altijd mogelijk is. Sommige dingen doen pijn en helaas is dat moeilijk, moeilijk voor jezelf en moeilijk voor de ander. Blij ben ik als het er gewoon mag zijn. Dus zo voelbaar wat je schrijft!Het raakt me diep.
Dank je wel voor je lieve en open reactie, Catharina! Heel fijn.