It’s ok to have cracks, that’s where your light can shine through
“Ik hoor je vertellen over wat je de afgelopen jaren hebt meegemaakt en vraag me af: waar is de zwaarte? Ik zie alleen maar lichtheid, terwijl je praat over zware onderwerpen als kinderloosheid.” Die zinnen brachten mij een tijdje geleden in behoorlijke verwarring. Waar is de zwaarte? Ik begreep oprecht niet hoe die vraag aan mij gesteld kon worden. Want het thema ‘zwaarte’ is al bij me van jongs af aan. Hoe kan het dan dat dat niet gezien werd?
Zwaarte, ik weet niet wat het woord voor jou betekent, maar voor mij is het een donkerte, een energieslurper, een naar beneden trekkende beweging. Die zwaarte overviel me tijdens mijn puberteit, en bleef vervolgens bij me. Pas toen ik mijn burn-out kreeg, op mijn 36e, kon ik de zwaarte los gaan laten. Er veranderde in die periode iets essentieels: voor die tijd zat er, hoe goed ik me ook voelde, binnenin mij die zwaarte. Ik was zo aan die aanwezigheid gewend geraakt dat ik had aangenomen dat dat bij mij hoorde, en dat ik nou eenmaal zo was. Maar nu ontdekte ik dat die zwaarte niet mijn kern was. Nee, mijn kern was licht. Het duurde even voor ik daaraan gewend was, maar inmiddels durf ik hierop te vertrouwen.
Wat niet betekent dat er nooit meer zwaarte is. Natuurlijk is het leven soms belachelijk ingewikkeld en hartverscheurend verdrietig. En de mensen die dichtbij mij meewandelde op het pad van persoonlijke groei, hebben die zwaarte ook gezien. Door die eerdere opmerking vroeg ik me af of ik een deel van mezelf verborg, een deel dat ook gezien mag worden. Ik heb deze overweging de laatste tijd wat laten sudderen, en ik neig toch naar een ander idee. Als je bij mij eerst en vooral de lichtheid ziet, dan is dat omdat die lichtheid tegenwoordig bij mij overheerst. Het is mijn kern, en het is de kracht van waaruit ik mijn leven leef, ook als het moeilijk wordt. Die lichtheid is tegenwoordig ruimschoots sterker dan de zwaarte, en daardoor ook meer zichtbaar.
Tot slot een overweging. Veel mensen omschrijven het proces tijdens hun burn-out als in stukken breken, of barsten. Leonard Cohen zong ooit dat bij die barsten juist het licht naar binnen kan schijnen. Ik realiseerde me terwijl ik dit schreef dat het ook andersom kan werken. Door het breken van je pantser, je zelfbeeld, je verdedigingsmechanismes, ontstaat ruimte voor wat daaronder zit. Vaak is dat eerst nog een dikke laag gedoe, maar hoe meer je daardoorheen weet te gaan, hoe dieper je in jezelf durft af te dalen, hoe dichter je komt bij wat daaronder leeft. Bij wie jij bent, wat jou beweegt, waar je voor staat. Bij jouw kern dus. En ik ben er diep van overtuigd dat de kern van ieder mens licht is. Breken kan er dus ook voor zorgen dat je je licht naar buiten kunt laten schijnen.
Het kan een hele reis zijn om, door al het gedoe, bij die kern te komen. Mijn verhaal over de weg die ik aflegde, en de verhalen van andere burn-out-ervaringsdeskundigen vind je in mijn boek ‘Van een burn-out naar een onweerstaanbaar leuk leven’. (herstellennaburnout.nl)
