Tranen, ze stroomden laatst weer rijkelijk.
Gevoed door slaapgebrek, en door teleurstelling.
Tranen die leidden tot de uitspraak dat ik soms wel spijt heb van mijn IVF-behandeling.
Het was voor het eerst dat ik dit zei.
En ook zo durfde te voelen.
De tranen stroomden om alles wat er anders is sinds de IVF.
Om alles wat niet meer hetzelfde als daarvoor is geworden.
Om de pijn, in gewrichten, buik en hoofd.
Om het gekelderde libido, en de beperktere energie.
Om het ongrijpbare en van alles proberen.
Om wat ik graag wil en wat nu niet lukt.
Om de moed soms in de schoenen, en het toe zijn aan een nieuw verhaal.
En na het stromen van de tranen ga ik verder.
Er is niks anders te doen dan dat.
Blijven bewegen, blijven investeren.
De moed uit m’n schoenen opvissen, het vertrouwen terugvinden, en doorgaan.
Omdat ik weiger te geloven dat dit vanaf nu mijn realiteit blijft.
Er staat een leven op mij te wachten dat pijnvrij en vol energie is.
Daar ben ik naar op weg.
Geen idee hoelang het duurt, maar ik ben op weg.
