Een blog over het niet meer dragen van een beha… Dat ik ‘m wilde schrijven was me al een tijdje duidelijk. Bij het delen voelde ik een drempeltje. Toch deel ik het wel, omdat het over zoveel meer gaat dan het in de la laten liggen van die beha.
Vorig jaar juli deelde Janneke Robers een post die begon met “Ik leef al tien jaar bh-loos. Een verademing. Letterlijk.” Ik was meteen geïnteresseerd, want ik ben nooit een fan geweest van beha’s. Echt, ik heb m’n best gedaan om exemplaren te vinden die prettig zitten, maar het is me niet gelukt. Het ding stoorde me vaak, en het eerste wat ik deed als ik thuiskwam was ‘m uittrekken.
Dus ik las geïnteresseerd haar post, en ging nog geïnteresseerder verder met de comments. Ik las dat het juist goed kan zijn voor de stevigheid van je borsten als je geen beha draagt, dat al dat geknel helemaal niet persé gezond is, en dat veel vrouwen zich bloot voelen zonder.
Thuis droeg ik al vaak geen beha (want daar ziet allen m’n lief me), maar nu besloot ik het ook eens buitenhuis te gaan proberen. De eerste keer was geloof ik naar de supermarkt. Ik liep door het dorp, van de parkeerplaats naar de winkel, in mijn t-shirt met daaronder enkel een hemdje, en ik voelde me bloot! En tegelijkertijd was ik verbaasd en licht geschrokken dát ik me zo bloot voelde. Het was gevoelsmatig bijna alsof ik er in m’n nakie liep. Ik had het idee dat iedereen naar me keek en kon zien dat ik daar liep zónder beha. En daar dan natuurlijk ook wat van vond.
Het zette me aan het denken. Waarom ervaar ik dit zo als vrouw? Omdat we (de meesten van ons) het gewend zijn om onze borsten af te dekken. Omdat er vaak iets van gevonden wordt als we dit niet doen. Er wordt overigens ook vaak iets van gevonden als we ze te weinig bedekken, te veel omhoog pushen, er te veel nadruk opleggen of juist te weinig of… Nou ja, laten we het erop houden dat er makkelijk iets gevonden wordt van wat wij vrouwen wel of niet doen met onze borsten.
Zo hoorde ik als reactie op een filmpje waarin een vrouwelijke businesscoach haar verhaal vertelde in een jurkje met daaronder geen beha, dat ze zo natuurlijk niet serieus genomen werd. Ik ben nog steeds lost for words als ik daaraan terugdenk. Leven we echt nog steeds in zo’n bekrompen tijd?
Goed, terug naar mijn stappen naar het beha-loze leven. Na die eerste ervaring en het besef dat daarop volgde, ben ik verder gaan oefenen. Na de winkel volgde ergens een kopje koffie drinken. En zo zette ik stapjes zodat ik me geleidelijk aan steeds comfortabeler ging voelen zonder beha.
Wat ik ongemakkelijk bleef vinden is de vorm van mijn borsten onder een shirt of trui. Met een beha maak je er keurig op hun plek zittende en netjes gevormde rondingen van. En met mijn A-cup koos ik geregeld voor voorgevormde cups voor nog wat extra vorm. Zonder beha is het … anders. En terwijl ik dit schrijf weet ik niet goed waarom ik het zo onwennig blijf vinden. Er is echt niks mis met mijn borsten, sterker nog, ik ben blij met hoe ze eruit zien. En toch. Toch is het anders, en blijft een stemmetje in mijn hoofd er wat van vinden, en vooral zich afvragen wat ánderen ervan zullen vinden. Ik vind het op z’n zachtst gezegd verbazend over hoe we als vrouwen (of in ieder geval ík als vrouw, maar ik vermoed dat ik zeker niet de enige ben) geconditioneerd zijn.
De laatste stap naar mijn beha-loze leven was: kantoor. Want naar kantoor gaan zonder beha aan, daar voelde ik me nog een hele tijd niet comfortabel bij. Inmiddels heb ik ook die horde genomen. Sterker nog, het is al vanzelfsprekend dat ik gewoon zonder de deur uit ga 😊 Heerlijk!
Want dat vind ik het, om geen beha te dragen: heerlijk! En dan eigenlijk in hoofdletters. Wat een bevrijding. Een hele enkele keer trek ik nog zo’n ding aan. In een jurk die mooier valt met net wat meer vulling bijvoorbeeld. Maar jeetje, ik krijg het er letterlijk benauwd van. Alleen op de ruimste stand vind ik het soms tijdelijk te verdragen om die band om mijn borst te snoeren.
Ik ben dus enorm blij dat ik deze stap heb gezet. Omdat het fysiek veel prettiger is. Maar ook omdat ik me ben gaan realiseren welk beeld ik geïntegreerd had van mijn borsten en hoe daarmee om te gaan. En omdat ik me bevrijd heb van dat beeld, van het idee dat ik ze moet bedekken, en moet vormen, dat ik ze niet te veel mag laten zien maar vooral ook niet te weinig, en dat ik me iets aan moet trekken van wat anderen er mogelijk wel of niet van kunnen vinden.
Ik laat dat beeld los en doe waar ik me prettig bij voel. En dat is voor mij dus: vrijheid blijheid 😉
Mooi proces! Ik vind hem ook spannend, want als je andersom juist grote, zware borsten hebt gaan die zónder bh alle kanten op…. Maar zonder bh zit het meestal wél lekkerder! Al die conditionering rondom ons lijf, onze borsten…. Wat ‘hoort’ wel en niet. Ik ben er ook zo klaar mee. Gelukkig mogen we het wel zelf kiezen, maar de angst ligt vaak wel op de loer, dus er komt in 1e instantie het ontwikkelen van een zekere dapperheid en sterk staan in jezelf bij kijken. Mooi dat je het zo bespreekbaar maakt.
Dank je wel voor je reactie! En inderdaad, we mogen zelf kiezen en tegelijkertijd komt er bij die keuze wel van alles kijken. Conditionering, overtuigingen. Gelukkig voel ik me inmiddels sterk genoeg om wel mijn eigen pad te volgen, maar de stemmetjes blijven daarbij wel aanwezig 🙂
Ik hoop dat het bespreekbaar maken helpt, bij het bewuster worden van onze overtuigingen en er wat losser in worden.