“Your greatest power comes from the fires you had the courage to walk through,
and even though they burned, they taught you who you are.”
Mooi verwoord, deze quote van Spiritdaughter.
Ik geloof ook echt dat het zo kan werken. De moeilijke gebeurtenissen die je echt weet aan te kijken, die je niet uit de weg gaat maar durft te doorvoelen, kunnen een bron van kracht zijn.
En (als je me een beetje kent dan weet je wat er nu gaat komen #atleast50shadesofgrey) er zit ook een andere kant aan. We lijken soms een beetje door te slaan in het willen zien van de positieve kant van ellende. Zodra iemand iets naars meemaakt gooien we er een ‘uiteindelijk kom je hier sterker uit’ tegenaan.
Dit kan zo zijn. En het hoeft niet. Ellende is ook gewoon ellendig en kan je juist ook een minder sterk gevoel geven. Sanne van Rij van de Correspondent schreef er een tijdje geleden een mooi essay over (‘Nee, de dood van mijn moeder heeft me niet ‘sterker’ gemaakt’).
Als we zo de nadruk leggen op het sterker worden door ellende, dan gaan we te makkelijk voorbij aan wat het (tenminste in eerste instantie) met je doet. Het kan je kwetsbaar, leeg, op, verward en labiel maken. En dat mag aandacht krijgen. Gezien en gesteund worden in je pijn is nodig om het draaglijker en minder eenzaam te maken.
Dus als iemand iets naars meemaakt, laten we dan beginnen met zinnen als: ik zie je, ik ben er voor je, wat heb je nodig? Laten we beginnen met het toelaten van de pijn. Dan kunnen we later, terugkijkend, altijd nog benoemen of en hoe het ons gesterkt heeft.