Vanochtend werkte ik in het ene bos, vanmiddag wandel ik in een ander bos.
Wat een luxe, zoveel natuurpracht, zo in de buurt.
Ik realiseer me dat dat iets is wat ik ga missen, wanneer we volgend jaar verhuisd zijn.
Door de gedachte aan de verhuizing, schiet mijn hoofd naar de to do lijstjes. Het brengt een hoop actie met zich mee, zo’n verhuizing. Veel om aan te denken. Maar niet nu, niet hier.
Nu mag ik helemaal hier aanwezig zijn, in dit bos.
Dus ik breng mijn aandacht naar mijn zintuigen. Dat is een fijne manier om je hoofd wat stiller te krijgen, en om meer aanwezig te zijn in je lijf. Ik voel de voorzichtige zonnestralen op mijn gezicht, hoor de wind zachtjes door de boomtoppen ruisen, ik zie de herfstbladeren door de lucht dwarrelen en hoor ze ritselen onder mijn voeten.
Ja, daar ben ik weer, in het hier en nu, en aanwezig in mijn hele lijf, niet enkel in mijn hoofd.
Vorige week gingen de Voluit Vrouw Zijn-dagen ook over landen in je lijf. En ik voel nu de impact van die dagen. Ik ben makkelijker aanwezig in mijn lijf, en… en ik voel me er meer op mijn gemak.
Terwijl ik zo loop te genieten van wat mijn zintuigen waarnemen, en van het fijne gevoel in mijn lijf, gaan de woorden door mijn hoofd: dit is mijn lijf. Dit is míjn lijf. Dít is mijn lijf. Ik voel een brede glimlach opkomen. Want ook al doet het niet altijd wat ik wil, en worstel ik daar soms mee, dit is mijn lijf. En die gedachte voelt goed.
Mijn lijf is krachtig, het is prachtig, het is mijn basis en mijn kompas. En in dit lijf ben ik thuis.
Hoe aanwezig ben jij in je lijf? En hoe ervaar je het als je daar aanwezig bent?