Het was een tijdje stil van mijn kant. Er was de verhuizing, en er was en is post covid (zoals long covid nu genoemd wordt).
Dat is er al een tijdje, en aanvankelijk leek het met wat extra rust en aandacht goed op te vangen. En inmiddels is dat niet meer voldoende. Door vermoeidheid en bijkomende klachten ben ik tot stilstand gekomen.
Al die lessen die ik in de afgelopen jaren (van burn-out, fertiliteitstraject, rouw om kinderloosheid en hormonale onbalans door de IVF) al eens leerde, al die lessen die ik deel in mijn boek en met mijn coachees, komen de afgelopen maanden opnieuw voorbij.
Ik mag weer accepteren dat mijn lijf even niet wil. Me overgeven aan de rust, de stilstand. Zijn met wat er is. Ik mag weer ervaren dat hard werken aan mijn herstel niet de weg naar herstel is. En dat de leuke dingen waar ik mee bezig wil zijn even in de wachtstand staan.
En ik kan je vertellen dat hiermee omgaan, niet zo soepel gaat als ik had gehoopt 
Ik heb gevochten, wilde het niet accepteren, me hier niet aan overgeven.
Dus zette ik door en werkte ik te hard.
En uiteraard hielp dat voor geen meter
Inmiddels voel ik steeds meer berusting. Meer rust in wat er is.
Van de ergotherapeut kreeg ik vorige week goede handvatten, waarmee ik mijn lichaam kan geven wat het nu nodig heeft. Waarmee ik ruimte creëer voor herstel.
En ik voel weer ruimte om te delen. Over wat erbij komt kijken. De lessen, de worsteling, de zelfzorg, de grenzen, de stappen en de overgave.
Je zult er de komende tijd meer over gaan lezen 🙂
Je zult er de komende tijd meer over gaan lezen 🙂