De werkelijkheid onder ogen zien, ook als ‘ie niet leuk is.
Buigen voor wat er is, noemen we dat in het systemisch werk.
Dat buigen begint te komen bij me. Het buigen voor het post covid-pakket.
En.. én ik worstel ook nog (ik ben ook maar gewoon een mens ).
Zo vind ik het lastig om te zeggen ‘ik ben ziek’. Best stom, dat weet ik. Want dat is wel de realiteit.
En ik vind het lastig, omdat dit post covid-verhaal nog zo ongrijpbaar is. Je hebt een keer wat lichte corona en acht maanden later breng je een groot deel van de dag op de bank door. Vaag toch?
Toen ik in 2015 een burn-out had, heb ik er een maand of drie over gedaan om dat hardop te kunnen zeggen, dus deze worsteling is me niet vreemd Toen was burn-out nog minder ‘ingeburgerd’ dan nu. Het was nog een beetje aanstellerij voor zwakke mensen (jaja, ik chargeer, maar dat maakt m’n punt beter).
Post covid wordt inmiddels behoorlijk serieus genomen én ik merk ook de twijfels in mijn omgeving. Vragen als ‘Weet je zeker dat het geen burn-out is?’ en ‘Hoe weet je dan dat het post covid is? Enkel op basis van de klachten?’ en ‘Je bent dus moe?’ kwamen al vaker voorbij.
Ik liet me hier best door van de wijs brengen. Om een stevig antwoord te kunnen geven op de twijfels van anderen, heb je jezelf wel serieus te nemen. Dus die buiging, die mag nog wat steviger, met meer overtuiging.
Dat komt. De eerste beweging is er.
En, zoals alles met post covid, gaat dit stapje voor stapje.