Bij ons in de buurt staat dit kunstwerk. Geen idee of het zo bedoeld is, maar ik zie er de letter E in. De E van Eva! Die daar achterover leunt op 2 pilaren.
Volgens de kunstenaar gaat dit werk over evenwicht.
En dat hoort er natuurlijk ook bij. Maar ik zie vooral het liggen en leunen.
Iets waar ik mee te oefenen heb.
Letterlijk het liggen, meerdere keren per dag, omdat dat nodig is voor mijn herstel.
En het achteroverleunen, niksen, me eraan overgeven.
Poeh, die vind ik best lastig hoor. Ik ontdekte dat ik een stevige overtuiging heb dat ik mezelf wel nuttig moet maken. Dus gewoon maar een beetje niksen, tja, dat kan natuurlijk niet!! Niet een heel handige overtuiging als je wil herstellen van post covid 😉 Dus die laat ik nu een toontje lager zingen.
En wanneer de ene overtuiging dan zachter wordt, meldt de volgende zich aan. Ja, post covid is, net als zoveel andere gebeurtenissen in ons leven, een pad vol levenslessen.
De andere les die ik leerde is dat ik een aversie heb tegen zelfzorg. Onhandig! Zelfonderzoek bracht me bij het fertiliteitstraject: de periode waarin zelfzorg zó belangrijk was, waarin dit voornamelijk functioneel werd en dus het leuke ervan af ging, en waarin al die zelfzorg niet leidde tot het gewenste resultaat.
Hm… nog iets om mee aan de slag te gaan. En dat begint met weer gaan voelen en ervaren dat zelfzorg juist vooral fijn en leuk mag zijn!
Dus dat is nu de vraag die ik mezelf steeds opnieuw stel: waar heb ik zín in? Wat vind ik nu fijn?
Uiteraard passend in wat er fysiek mogelijk en gezond is. Maar het blijkt dat dat prima met elkaar overeenstemt 😊