Ik schreef de afgelopen weken al over ontregeling van het zenuwstelsel en over zelfzorg.
Voor die zelfzorg mag ik, met insluiting van de ontregeling, weer voelen wat mijn lijf nodig heeft.
Dankzij mijn burn-out en de trajecten die ik daarna volgde, leerde ik te luisteren naar mijn lijf. Door aan de slag te gaan als systemisch coach, verfijnde ik dit verder. Ja, natuurlijk, het kon allemaal nog beter, én ik was er best vaardig in.
En toen kwam daar post covid. Het is alsof mijn lijf een ander dialect is gaan spreken. Of misschien een oer-variant van de taal die ik ken. Het nodigt in ieder geval uit om het luisteren naar mijn lijf verder te verfijnen.
Het gaat daarbij vooral over nieuwe nuances. Over hernieuwde aandacht. En over openheid en geduld. Het gaat om het volgen van mijn lijf, de behoefte die daarin voelbaar is. En dat dan náást wat er nodig was, naast het schema, naast de leefregels.
Het gaat om mezelf toestaan daar weer zoekend in te zijn. Om het opnieuw aangaan van de ontdekkingsreis, en nu op een nieuwe laag. Om ok zijn met het niet-weten.
Het gaat om, zoals ik al eens eerder schreef, buigen voor wat er is.
En als het effe kan, na dat buigen ook omarmen. Of er een dans mee aangaan 😊
En boven alles gaat het over míjn weg bewandelen. Alles tot me nemen wat ik aangereikt krijg en daaruit filteren of daarmee doen wat voor mij helpend is.
En of iets helpend is, dat zit soms echt in de nuances. Of in de juiste woorden.
Zo staat er in mijn schema twee keer per dag ‘Lijfwerk’. Iets wat ik graag doe, graag meer wil doen ook. Iets waar ik dit jaar zelfs een opleiding over volg. En toch voelde ik elke keer weerstand. Want ‘ik moest weer lijfwerk gaan doen’. Het werd een moetje, een opdracht.
Weet je nog dat ik laatst schreef over die aversie tegen zelfzorg? Die kwam hier volop in beeld. Want het lijfwerk was functioneel en ging niet meer over genieten, over het fijn hebben of iets leuks doen. De lol was eraf. En dan helpt het niet meer.
Om het weer leuk te maken, ga ik mijn lijf volgen (mijn weg) in plaats van lijfwerk doen (een opdracht).
Het lijkt wellicht gemierenn3uk, maar voor mij maakt het een wezenlijk verschil.
En ik kan me zo voorstellen dat dat voor jou niet anders is. We hebben allemaal te maken met discrepanties tussen wat er ‘moet’ en wat we nodig hebben. Of tussen wat we willen doen, en wat er kloppend voelt.
Vaak doen we maar gewoon ons ding. Dat wat we van plan waren, wat er in onze agenda staat. Dat wat we nou eenmaal altijd zo doen. Dat wat er van ons gevraagd wordt. Zonder te voelen of dit (nog) wel klopt.
Post covid geeft me de gelegenheid om hier weer nieuwe lessen in te leren. En om de eerder geleerde lessen verder te verdiepen. Waarmee ik heus niet wil beweren dat ik hierom sta te springen van blijdschap 😉 Maar ik geloof wel dat ik hier de rest van mijn leven iets, of zelfs veel, aan ga hebben. En da’s toch mooi meegenomen.