Wat er was en mag gaan komen

Het is 27 december en tijd om terug te kijken op 2021. Wat was het voor jaar? Wat bracht het, wat nam het? Wat mag er meer, wat mag er minder? En wat deed ik, de afgelopen 12 maanden?

Terugkijkend komt eerst de gedachte aan belemmering en tegen grenzen aanlopen, en een gevoel van tekort. Nee, niet door corona. Wel door mijn lichaam dat niet functioneerde zoals ik graag wilde. En mijn hoofd dat daarmee in gevecht was. Waardoor ik niet de overgave vond die ik nodig had.

Terugkijken… Het jaar begon in een lockdown en in rouw. Dat wat ik de maanden daarvoor op afstand had weten te houden, nam afgelopen winter alsnog de ruimte in. Het verdriet, de pijn, de leegte. Een – voor mij ongebruikelijk – gebrek aan woorden. En het even niet meer weten. Ik had er mee te zijn. “Sit with it” zeggen ze zo mooi in het Engels. Dus dat deed ik. Het niet meer uit de weg gaan. En er ook niet actief doorheen worstelen. Nee, stil zitten, het er laten zijn, het ervaren, het erkennen.

“Live gives us pain, our job is to experience it”, zegt rouw-expert David Kessler. Dat heb ik gedaan, met wat begeleiding. Omdat ik het gevoel had met lege handen te staan in dit rouwproces zocht ik hulp bij een rouwcoach. Het was fijn om mijn proces te kunnen delen met iemand die begreep wat ik doormaakte én die niet emotioneel betrokken was. Mijn pijn zou geen belasting voor haar zijn, dus ik kon ongehinderd eerlijk en open zijn. Iets wat ik lastiger vond bij de mensen om mij heen.

David Kessler zegt ook: “Grieve requires witnessing”. En dat ben ik uit de weg gegaan. Ik was bang voor het ongemak en de zorgen van anderen, wilde dat er niet bij hebben. Waardoor ik mijn naasten de mogelijkheid ontnam er helemaal voor mij te zijn. Het is een oud patroon, het zelf doen, op eigen kracht. Omdat dat – hoe scheef ook – vaak makkelijker is dan het delen. Met dit thema kon ik afgelopen voorjaar volop aan de slag tijdens de Vervolgopleiding Systemisch Werk bij Jerphaas. Wat een intense weken waren dat. Heftig en helend. Ik schreef er destijds deze blog over.

Na die verstilde winter en het intensieve voorjaar, volgde de zomer. Ik voelde me emotioneel weer goed, was weer klaar voor beweging, groei, nieuwe stappen. Ik had zin in actie, in knallen. Maar hoe graag ik dat ook wilde, mijn lijf ging er niet mee. Ik ging heen en weer tussen rennen en stilstaan, tussen enthousiasme en frustratie. Het kwam me veel te slecht uit om toe te geven aan de pijn en de moeheid, dus het duurde even voor ik kon erkennen dat het zo niet ging. Inmiddels weet ik waar mijn klachten vandaan komen en werk ik aan herstel. Het echt toelaten blijft oefenen.

Soms doet het me denken aan de beginperiode van mijn burn-out. Pas toen ik tot stilstand kwam voelde ik hoe moe ik eigenlijk was. En pas nadat ik daar een paar maanden mee had gevochten en het uiteindelijk had geaccepteerd, kon ik echt gaan werken aan mijn herstel. Ook nu ging het zo. Pas toen mijn klachten een labeltje kregen, voelde ik hoe moe ik eigenlijk ben. Alsof het er pas mocht zijn toen het een oorzaak bleek te hebben, en het voor die tijd geen bestaansrecht had. Inmiddels ben ik een paar maanden verder, en maakt het gevecht ruimte voor overgave.

Wat een prachtig bruggetje kan zijn voor het vooruitkijken naar 2022, maar eerst wil ik stilstaan bij wat er allemaal goed ging in 2021. Want er was gelukkig veel meer dan enkel rouw en moeheid. Er was een boel wat fijn was, goed ging en blij stemde. En ook dat verdient aandacht.

Eerst eens de stappen die ik in 2021 zette op een rijtje.
Ik ontwikkelde me verder als systemisch coach, door de opleiding en door praktijkervaring.
Ik begon de ontzettend fijne samenwerking met Mirjam.
Ik begeleidde coachees naar nieuwe inzichten, verlichting en beweging.
Ik zette de volgende stap met mijn bedrijf: begeleiding van wensmama’s.
Ik initieerde de ontzettend fijne dip-groep, met wie ik nu regelmatig het koude natuurwater in ga.
Ik verminderde mijn uren in loondienst om meer ruimte te maken voor Praktijk Eva.
Ik gaf me over aan en in een zweethut.

En ik wil stilstaan bij waar ik dankbaar voor ben.
Ik ben dankbaar voor mijn lieve man, voor onze liefde, voor het team dat we zijn, voor zijn geduld en de steun en aanmoediging die hij me geeft, voor de ruimte die we elkaar geven, het begrip wat we voor elkaar hebben en voor de warmte die we bij elkaar vinden. Ik ben dankbaar voor ons thuis, voor onze beestenboel die weer wat uitgebreid is, voor de prachtige regio waar we wonen, voor de kopjes koffie en de biertjes met bitterballen bij Cosineros, voor hoe mooi ons huis is geworden, voor samen muziek luisteren met de voeten omhoog, voor samen mopperen en samen lachen.
Ik ben dankbaar voor mijn lieve ouders, die gelukkig nog relatief gezond zijn, bij wie ik altijd langs mag komen, voor hun steun en hun gezelligheid.
Ik ben dankbaar voor mijn lieve vriendinnen, voor de verbinding, de diepgang, het gezien worden, de lol en het genieten.
Ik ben dankbaar voor mijn loondienst-werk, voor het fijne team, voor de vrijheid en het vertrouwen dat we krijgen, en voor de financiële basis die het me geeft.
Ik ben dankbaar dat de verkoop van mijn boek heel goed blijft gaan.
Ik ben dankbaar voor alle prachtige reacties die ik kreeg op mijn openhartige blogs.
Ik ben dankbaar voor mijn lichaam, voor mijn adem, voor de kracht van mijn gedachten.

En dan is het bijna 2022. Een nieuw jaar. Waar mag dit jaar voor mij over gaan?
De woorden die opkomen zijn: gedachtenkracht, overgave, aantrekking, meebewegen, nog meer aannemen wat er is, een overvloed aan mogelijkheden, me richten op wat ik hier te doen heb, zelfliefde, inspiratie, stromen en GENIETEN.

Kim Munnecom had het laatst in haar podcast over toelaten (allowing) in plaats van tolereren. En ik denk dat dat de kern is van wat ik te doen heb. Ja, er zitten dingen tegen. In plaats van dat te ervaren als beperking mag ik me weer gaan focussen op wat het me brengt, en op wat er allemaal wél kan. Ik mag meer leunen, me ontspannen, mijn gedachten richten op waar ik naar verlang en waar ik naar toe wil, goed voor mezelf zorgen, en genieten van de weg.

En terwijl ik dit typ, plopt mijn nieuwe jaarthema op! Mijn thema voor 2022 wordt JOY. Want als ik me focus op dat wat mij joy geeft, gaat alles makkelijker, meer stromen, en volgt de rest vanzelf.
Hè, da’s lekker. Ik denk dat ik er gewoon vast mee begin 😉